Manías...

Teño unha manía moi fea…
Conto o tempo…
paso  o día contado o tempo que pasou…
o tempo que falta…
os días que quedan…as horas que pasan…
1 minuto…2 minutos…

Ás veces  a miña obsesión con este é tanta que parece que as agullas non avanzan,
mais eu sigo escoitando ese tic tac que me saca de quicio…

Sen embargo, a pesar de pasar o día contando o tempo que queda…o que falta… 

o que tarda en chegar, estou estancanda… estou estancada nun agora que non me deixa moverme…

É como neses filmes nos que o protagonista queda parado nunha rúa e ve como todo se move moi rápido…a unha velocidade vertixinosa, pero el segue no medio e medio…quedo…

Quen sabe canto tempo máis ten que pasar para que eu me mova un pouco…       

...

-         -  Queres follar?
- Si.

- Gústame a túa sinceridade.

- A min que sexas tan directa.

- Que sexa tan directa?

- Si, es a primeira que me fai esa pregunta tan abertamente…

- Si? Pois ti non es o primiero que responde “si”.

- Imaxino.

- Pois imaxinas ben.

(silencio incómodo…deses silencios que te deixan KO e non che permiten reaccionar… deses que non che deixan pensar con claridade e fan do teu cerebro un nudo que se revolve para intentar desfacerse pero, claro está, esto non se efectúa até que algún dos dous o rompa e comece a fluír unha conversa, aínda que nestes intres, e este é un punto importante, non fai falla falar…).

El mira o chan, eu miro as miñas mans que temblan, pero non de nervos, nin por medo, non… simplemente é o pulso…o meu pulso é coma unha lavadora vella cando centrifuga…

- Bueno… e, ao final que?

- Ao final que de que?

- Bueno… o que me acabas de preguntar…

- Mmm… - intento recordar que foi o que lle preguntei, realmente esquecérame…

- A… - el cala, sei que quere dicir algo pero as súas palabras afóganse…

- Que?

- Que de que?

- Non ías dicir nada?

- Pois… non… bueno…non, non… nada. – sen querelo fixa os seus ollos nos meus…

- Oes? Que igual é mellor.. como dicilo…? – vacilo- que vou mercar tabaco. Vémonos noutro momento e falamos. – a súa cara expresa sorpresa…pero non da boa…

- A… vale…vale, está ben… noutro momento… pero…

E puxen os cascos e votei a andar. El seguía dicindo algo, seguía falando mentres me vía marchar… creu que non o escoitaba pero, o certo é que si que o fixen... a música estaba apagada… non podía dar volta… non sempre se pode seguir adiante, as veces necesitamos parar pero, as veces parar non nos deixa seguir andando…

...de verdade?

Hoxe, despois de dous días sen facelo, voume duchar
coa esperanza de que coa roña acumulada durante
corenta e oito horas desapareza tamén a merda
que se acumula no meu ser…

De seguro que vai a ser así…

- De verdade?

- Non o sei…pero estaría ben que así fose… non?

- Si…estaría realmente ben…

(e mentres escribo isto soa Inochi no Zenmai).

...

…fai uns días que non vou a clase…

ultimamente non son capaz de conciliar o sono con normalidade… supoño que dentro de min hai algo que me inqueda pero, o certo é que non sabería dicir que é…

Non teño forza para erguerme e dicir “hoxe vai a ser un día marabilloso!”… fai tempo que non son quen de facelo…

Ás veces até me obrigo a quedar na cama e non moverme, aínda que o que queira facer sexa todo o contrario…aínda que o que quero facer é erguerme, fumar o primeiro cigarro do día e andar… andar até cansarme… que chegue a noite, tirarme nunha cama perfectamente feita, con sabas limpas, limpísimas… impolutas, e durmir… durmir apaciblemente durante moito tempo…ou non… non me fai falla moito tempo… oito horas serían suficientes… serían perfectas…

...estupidez...

Dende fai bastante tempo síntome totalmente patética...
sinto como todo se me vai das mans... como non son capaz de controlar as situacións... nin tan sequera o meu corpo...é compricado de explicar...

Sinto como todo se estanca, e cando algo comeza a moverse tenho medo... é como se tivera medo de perder a calma... unha calma que conseguín con moito esforzo e da que non me quero desfacer... pero tampouco quero ter que esforzarme tanto por mantela...

teño medo a perder o que conseguín pero, realmente, até que punto é o correcto?

que estupidez...

estou deixando que o medo me coma...me atrape...e pronto serei presa del...

que estupidez...

...

Levo tempo querendo abrir este blog...sinceramente tiven moi claro o que quería facer nel até xusto este momento... parece que algo en min se bloqueou no momento en que me puxen a escribir... creo non ser a única en experimentalo, ao menos así faise máis sinxelo...

En parte supoño que se deu por descoñecemento... de todos modos, espero que co paso dos días poida habituarme e escribir algo.. non pretendo que sexa de gran calidade, o que escribo caraterízase por carecer dela, pero ao menos que sexa algo...